Gekkenwerk?
In de zomer van 2023 hebben we onszelf flink tot het uiterste gedreven door in ruim 3 weken tijd 4 meerdaagse huttentochten te lopen. Geweldig? Absoluut. Gekkenwerk? Misschien wel een beetje. Stijn en ik vonden het heerlijk om zo volledig alles los te laten en iedere dag fysiek te bikkelen. De kinderen waren iets gemengder qua enthousiasme. Ze vonden het bij tijden prima (met name het afdalen, het eten en slapen in de berghutten), maar soms toch ook beduidend minder tof (met name het steile stijgen en de lange wandeldagen). Ondanks dat ze heel trots op zichzelf waren en het echt wel stoer vonden wat ze hebben bereikt, hebben we na afloop moeten beloven dat we minimaal 2 jaar lang geen huttentochten meer gaan lopen.
De tochten waren zonder uitzondering fenomenaal mooi, kijk maar naar de foto’s. Ik was misschien nog wel het meest onder de indruk van de bergen rond Mürren in Zwitserland. De toppen van de bergen zijn daar zo imponerend en ze zijn zo dicht bij je dat je ze wel aan lijkt te kunnen raken. De routes waren echter soms wel op het randje qua zwaarte. Met name mijn arme knieën vonden niet alle lange afdalingen even leuk. En doordat het weer niet optimaal was, moesten we tijdens de tochten af en toe flink improviseren. Wandelen in de bergen met veel regen, mist en onweer is nou eenmaal niet altijd het beste idee. Halverwege kregen we in Zwitserland een ware zomerstorm over ons heen, en moesten we een tocht na 4 van de 6 dagen afkappen. Het was echt niet verantwoord om verder te lopen. Nu klinkt het alsof we alleen slecht weer hebben gehad. Dat was echt niet het geval, we hebben ook veel zon gezien. Maar als het slecht weer is in de bergen, dan is het gewoon meteen hard bikkelen en oppassen geblazen.
Een factor waar ik in de zwaarte van de route al wel rekening mee had gehouden, maar die we toch onderschat hebben, is de mate van hoogtevrees van Stijn. Ondanks dat hij het lopen in de bergen geweldig vindt, werd de spanning iedere tocht een beetje meer. Bij iedere afgrond werd zijn worsteling groter. Uiteindelijk heeft hij tijdens de derde tocht in de Montafon in Oostenrijk besloten de laatste tocht in Italië niet meer mee te gaan lopen. Hij vond het ontzettend jammer, maar het was niet meer veilig voor hemzelf en niet meer voor mij en de kinderen. Op de steile stukken schuifelde hij helemaal verstijfd van angst voetje voor voetje voort, met Tessel als hulphond voor hem uit. Het verschil met de rest van ons gezin werd te groot. Na rijp familieberaad heeft hij dan ook besloten te stoppen, en hebben we hem in Innsbruck op de trein naar huis gezet.
Met z’n drietjes hebben we de laatste tocht in het Rosengartenmassief in de Dolomieten gelopen. Wat een spektakelstuk! Het was maar goed dat Stijn hier niet bij was, want deze tocht was echt heel uitdagend. Het basispad richting de Rifugio Vajolet is goed te doen, maar alle paden eromheen zijn smal en steil. Echt klimmen en klauteren! Dit deel van de Dolomieten is echt wandelterrein voor gevorderden. Iedere dag hebben we moeten afwegen wat we aandurfden. Uiteindelijk hebben we een prachtige route gelopen, met als absolute hoogte punt de overnachting in de Santnerpasshütte. Veel spectaculairder dan dit kan een berghut niet liggen.
Tocht 1: Zwitserland: Zermatt – Schwarzsee – Schönbielhütte – Gandegghütte – Zermatt
Tocht 2: Zwitserland: Mürren – Lobhornhütte – Schilthornhütte – Rotstockhütte – Mürren
Tocht 3: Oostenrijk: Lünersee – Totalphütte – Schesaplanahütte – Douglashütte
Tocht 4: Italië – Rosengarten massief: Paolinahütte – Passo delle Coronelle – Rifugio Vajolet – Passo Antermoia – Rifugio Antermoia – Passo Santner – Santnerpasshütte
